بـرگ بـی‌بـرگی نـــــداری لاف درویـشـــی مــــزن                     

                                            رخ چـو عیـاران نـداری جـان چـو نـامـردان مـکـن ¹

    یا برو همچون  زنــــان رنـگی و بویـی پیــش گــیر

                                             یــا چـو مـردان انـدر آی و گـوی در میـدان فــگـن 

    هر چه بینی جز هوا آن دیـن بود بر جان نـــشـان

                                             هـر چه یـابی جـز خـدا آن بت بـود در هـم شـکن 

    چون دل و جـان زیـر پـایت نـطع شـد پـایی بــکوب

                                            چون دو کون اندر دو دستت جمع شد دستی بزن ²

     ســر بر آر از گـلــشن تـحـقیق تـــــا در کـوی دیـن

                                             کـشـتـگـان  زنـده  بـیـنـی  انـجـمــن  در  انـجمـن 

    در یکی صف کشتگان بینی به تیغی چون حسین

                                              در دگر صف خستگان بینی به زهری چون حسن 

     ســالهـا بـاید کـه تــــــا یـک سنگ اصلی ز آفـــتاب

                                                لـــعـل گــردد در بــدخشان یـــا عـقـیق اندر یـمن 

     مــــاهـها بـاید کـه تـــــا یک پنبه دانه ز آب و خـــاک

     چـنگ در فتــراک صـــاحبـدولــتـی زن تـــــــا مـــگـر

                                               بـــــــرتر آیی زیـن سرشت گــوهـر و صــرف ز مـن 

     نـــفس تــــو جویای کــفرست و خـرد جویـای دیــن

                                               گــــر بـقـا خواهی بدین آی ار فـنا خـواهی به تن 

    جـان‌فشــــان و پـای کـــوب و راد زی و فــرد بـــــاش

                                              تـــــا شوی بـاقی چــو دامن برفشانی زیـن دمــن

سنایی

سلام به همگی

ابیات بالا گزیده شده از یک قصیده سنایی هست ؛ قشنگاش رو جدا کردم تا حوصله خوندن داشته باشین !

تو ادامه مطلب ؛ قصیده رو به طور کامل گذاشتم .

پاورقی

1: توشه ی بی توشگی نداری ادعای درویشی نکن ! درویش به معنای واقعی همون عارف خودمونه . و عارف و درویش از جهان خالی و هیچی از دنیا نداره . این بیت رو خیلی دوس دارم

2: نطع : پارچه یا سفره ای که قدیم زیر گوسفند می انداختند تا موقع ذبح کردن جایی کثیف نشه ! / دستی بزن تو بیت دوم ایهام داره . اگر دو جهان در دو دستت جمع شد شادمانی کن . و معنای دقیق تر و بهترش اینه که وقتی دو جهان در دو دستت جمع شد مثله تکان دادن گرد و خاک از دستت ؛ دستانت را بهم بزن و خالی شو !

روزی در تقویم خواهند نوشت :‌
« تعطیل ، روز فرج آقا امام زمان »‌
و بعد در مدینه ، کنار ساختمان نیمه کاره‌ای تابلوی زیر رامی‌بینی :
« پروژه حرم مطهر بی بی دو عالم فاطمه زهرا(س)‌ »
کارفرما :‌  قائم آل محمد (عج)
پیمانکار :‌  یاران حضرت
مساحت :‌  وسعت دل تمام

پاورقی : یجایی اینو دیدم ؛ گفتم بذارم

                                         قشنگ نوشتن ؛ رو سنگ قبرشون !

                                                رو یکی جوان ناکام و اون یکی بزرگ خاندان !

نمیدونم که تابحال شده که تنهایی برید قبرستون ! اتفاقی رفتم گلزار شهدا ؛ سری به شهدا و شهید زین الدین زدم . یکم اونطرفتر قبرستون معمولی بود بآ آدمای نه چندان معمولی ! رو هر کدوم رو میخوندم و با خودم فکر میکردم که این بابا که اون زیر خوابیده چه روزگاری داشته . شب بود و من تنها با خودم فکر میکردم .

توجه ام به قیافه آدمای روزگار جلب شد . اینکه چرا باید قیافه مردم امروز انقد گرفته باشه . انگار وقتی که میخندن هم ی جور گرفتگی تو صورتشونه ! بعضی وقتها فک میکنن دیوونه شدم که زل میزنم تو صورت مردم ! تا حالا به قیافه خودم دقت نکرده بودم ! خیلی عصبیم . چرا ؟!

چرا انقد همه چیز رو سخت میبینیم با وجود اینکه آخرش باید بریم زیر لعاب سنگ قبر !؟ باور کنین زندگی ساده تر اونیه که ما فکر میکنیم . رویاهامونه که سختش کرده ... .

احتمالا خبر دارین که ساخت ضریح اباعبدالله تو قم به پایان رسیده و این روزا بازدید عمومی از ضریح هست .

من چند روز پیش رفتم و چند تا عکس گرفتم که یکیش رو اینجا میذارم و بقیه اش تو ادامه مطلب هست .

اوایل زمان شروع بازدید چندان شلوغ نبود . ولی الان محشریه واسه خودش . از اصفهان و شیراز و ... میان برای دیدن .

انصافا فرشچیان گل کاشته . میگم افتخار بزرگیه که آدم ساخت ضریح ائمه رو بر عهده بگیره ... . آدم تو هر کاری که میره باید بهترین باشه ؛ من که تا الان نتونستم اینطوری باشم . همین ی کار توفیق میخواد که نصیب فرشچیان و هرکسی که تو ساختن سهیم بوده ؛ شده . ان شاءالله قسمت همگیمون بشه که بریم کربلا .

التماس دعا

برای دیدن هر عکس در سایز اصلی بر روی عکس کلیک کنید

                   سرمو میگم ،

                                دارم دورشو خلوت میکنم ...

قسمت سوم

-> آدمیان را چه گویم که راه به آدمیت نیست

                  عرشیان را چه گویم که جان در کف نیست

                               منم آن سرگشته حیران ؛ آن راه گم کرده ی بی امان

                                                توئی همه راه و پناهم ؛ مدد کن که ...

-> زندگی زمانی معنا پیدا میکند که انسان هدف داشته باشد . این جمله را زیاد شنیده ایم . اما آیا وقعا به آن اعتقاد داریم . انسان هایی که من دورو برم میبینم هدف ندارند. هدف نزد من تعریفی دارد . هدف چیزی است که انسان را به جایی بالاتر از اینجا که هست برساند . اما آدمهایی که میبینم نه تنها بالاتر بلکه پایین تر از جایی که هستند می روند . بالا و پایین هم تعریفی دارد!

دنیا میدان انتخاب است . انتخاب رفتن یا در عدم ماندن ! رفتن را انتخاب نکنی ناچار باید بمانی و حسرت رفتن ها را بخوری ! در عدم ماندن صرفا بی تحرکی نیست ؛ هرچیزی که مانع بالا رفتن و رسیدن به او بشود!؛ رفتارهایی که به شغل پردرآمد ؛ یا پز دادن ختم میشود . و در نهایت به لذت نفس میرسد . مشکل اینجاست که برای رفتن باید لذت را دور ریخت . و این کار آسانی نیست .

دوستی میگفت که فرق انسان و حیوان عقل و اراده است . اگر انسان عقل را بکار نگیرد حیوان است و اگر اراده را به خرج ندهد و انتخاب نگیرد ؛ باز هم حیوان است . فرق میان انسان ها به میزان اراده هایشان است .  عقل چیزی است که خدا داده است و یا طبق نظر انیشتین عقل تمامی انسان ها برابر است . پس تفاوت بین اراده هاست . اینکه صبح زود در خوابی شیرین سپری میکنی و خود را از نعمت صبحی دل انگیز محروم میکنی ؛ نشانه از بی ارادگی توست . و همینطور وقتی که نمیتوانی در برابر خشم خود مقاوم باشی . و زمانی که در سرت را در پس مصنوعات بشر گرم میکنی ؛ وقت و اراده ات را یغما می بری ! و زمانی که ... .

کسی که اراده کند و رفتن را انتخاب کند ؛ مسیری دشوار انتظارش را میکشد . مسیری نه با دشواری های دنیایی ؛ بلکه دشواری از جنس دور ریختن دنیا و لذت . بزرگترین همت ها از پا گذاشتن بر لذت ها پدید می آید . حافظ ؛ حافظ شد ؛ چون همت گمارد و آسایش را بدور ریخت . حسابی ؛ حسابی شد ؛ چون لذت خواب و تنبلی را دور ریخت . و علی(ع) ؛ علی(ع) شد ؛ چون لذت دنیا را کنار گذاشت .

میبینی ؟! به جایی رسیده ها ؛ همه هدف داشتند ؛ هدفی که خود برگزیده اند ؛ با اراده خود . پس همت کن و فردایت را بساز .

پاورقی : بحث اراده خیلی است . اما نه مجال نوشتن هست و نه حوصله خواندن !

پایان قسمت سوم