لاابـــالی  چـــه  کــنـد  دفـــــتـر  دانـــــایــی  را              طـاقت وعـظ نـباشد سـر سـودایی را

آب  را  قــول  تــو  بـا  آتــش  اگـر  جـمـع  کـنـد              نـتواند کـه کـند عـشق و شکیبایی را

دیـده  را  فــایـده  آنــسـت  کــه  دلـــبـر  بـیـنـد              ور نـبـینـد چـه بــود فـایده بـینـایـی را

عاشقان را چه غم از سرزنش دشمن و دوست              یا غم دوست خورد یا غم رسوایی را

همه  دانند  که  من  سـبزه  خط  دارم  دوست              نـه چـو دیگر حیوان سبزه صحرایی را

مـن  هــمـان  روز  دل  و  صـبر  بـه  یـغما  دادم              کـه مـقید شـدم آن دلـبر یـغمـایی را

ســـرو  بــگـذار  کـــه  قــدی  و  قــیـامـی  دارد              گـو بـبـیـن آمـدن و رفـتـن رعـنـایـی را

گـــر   بـــرانـی   نـــرود   ور   بـــرود   بـــاز آیــد               نـاگـزیـرسـت مـگـس دکـه حلوایی را

بـر  حـدیـث  مـن  و  حـسـن  تـو  نـیفزاید  کس              حـد همینست سخندانی و زیبایی را

سـعـدیا  نـوبـتی  امـشب  دهـل  صـبح  نکوفت               یـا مـگر روز نـباشـد شـب تـنهایی را

->سعدی