اول بگم : نپرس چرا نبودم و کجا بودم ؟ چون مطمئنم دوس نداری که بــِشنُفوی !

خب ؛

میان هرج و مرج های دنیا ، میان سیاهی دود کارخانه ها ؛

میان بی اعتمادی آدم ها ، میان کثیفی رابطه ها ؛

میان دغدغه های بی پایان فردا ، میان تلخی اندیشه ها ؛

گمان مَبر که دنیا همین محدوده کوچیک زیر چشمان است ؛

سر را بالا بگیر

پرتو نوری که به راحتی از لابه لای انبوه برگ ها میدرخشد

به خوبی روشن میکند سِن نمایش را !

همین .

امضا:علی

 نوبتی هم که باشه ، بعد از شروع سخت عذرخواهی از دوستان واقعی ، که بعداز کلی فکر که چطور مکالمه ات رو واسه لاپوشونی بدقولی یا غیبتت بهش توضیح بدی ، نوبت به آغاز معذرت خواهی مجازی میرسه ! از تک تک عزیزان در خطه مجازی ! دونه دونه به دوستانی که اعتراض کردن و مهم بودم براشون سر میزنم ، باشد که مورد رحمت قرار گیرم !

نمیدونم حواسپرتیه ، فراموشیه یا هر کوفت دیگه ! آخر کلاس ، گوشیم رو که زدم به شارژ بر میدارم ، اما شارژ رو رها میکنم و میام ! هندزفریم تو خیابون میفته و نمیفهمم ! کیفم سوار موتور دوستان از دستم رها میشه و من باز متوجه نمیشم ! اگه طرف پیام نده ، کاری که بهش قول دادم رو یادم میره ... ! و اشتباهات مفتضح محاسباتی سرکار ... !

در ضمن این بغل دستمم امتحانات دانشگاه ریخته کف زمین !

دلنوشته :

وقتی چند ماهی هست یه بغضی ته گلوته ، وقتی یه چند سالی یه درد ته دلته ؛

وقتی چند ماهی پیاده روی سَد راه بغضته ، وقتی یه چند سالی مشک ِ اشکِت حسرت یک تیــر داره ؛

وقتی رفیقات غریبه میشن ، وقتی خنده رو لبات غریبه میشه ؛

وقتی ...

گاهی بی توجه به توجه بغل دستیت ، گاهی خیره به چشمان خیره رفیقت ، گاهی تنها تو دل ِ شب ، بی اختیار سرازیر میشه ، وتو حتی نمیدونی واسه چی !

حال بگذریم از پیاده روی های تنهایی 2 الی 3 بامداد در خیابان پاییزی ای که هوا دونفره اس !

پی نوشت : هه ، توام میری ؟ ، باشه ، اشکالی نداره ، من که میدونم آخرش منم میرم ، میفهمی ؟ مَـنَـم میرمـ... ، کرمُبَلا ...