مولوی 

" چرا با این چیز های کوچیک ، خط بر پیشونیت میندازی و لب و لوچه کج میکنی ؟

بذار لبخند شیرین صبحگاهیت ، تا آخر روز همراهیت کنه . "

سلام

جمله ی بالا رو چند رو پیش در صحبت با یکی از بچه ها گفتم ، شاید اون با سن کمش ، فک کرد عقل از سرم پریده ، شایدم درست فک کرده ، ولی خب همون سکوتی که کرد ، ارزش داشت برام ؛ گرچه بعدش به کارش ادامه داد !

بگذریم ... ، 

هر روز صبح ، همراه با خورشید طلوع کن ، یک نشاط و شادی ، یک نوآوری ، یک انگیزه ، یک امید بیار به میدون .

منتظر نباش که چیزایی مثله ، کنکور ، پول و کار بیان در خونه ات رو بزنن و بگن بیا دنبالم و تو هم عین بچه ها بدویی دنبالشون !

جربزه نشون بده و خودت هدف رو بساز ، یه هدف منحصر به فرد .

این حرف های مضخرف رو بریز دور ، که روزگار با ما یار نیست و نمیشه ، کار ما نیست و نمیتونم ، ابزارش رو ندارم و حوصله اش نیست ! از حال و هوای شکست عشقی هم بکش بیرون ، بسه دیگه این لوس بازی ها !

دنیا رو همینطور که هس دوست داشته باش ، با همه ی بی رحمی هاش !

من دنیام رو دوست دارم ، میدونی ؟ چون بهترین زندانیه که میتونستم توش باشم !

+ قالبی طراحی و اجرا کردم ، اینجا : نیمه سیب سقراطی ، هنوز یکمی کارای پشت پرده داره ؛ حدود یک سال پیش نوبت زده بودن  ، نفر بعدی کی بود ؟! 

+ چند وقت پیش ، یکی از دوستان : - داداش پول مول داری ؟ من: آره ، چقد ؟ -500. من : باشه داداش ، شماره کارت بده .

حالا من ، 180 میخوام  تا اول برج ، کسی نیست !