سلام

به نظرم هرازچندگاهی آدما نیاز دارن که خلوت کنن با خودشون . ببین کجانو چندچند هستن !

البته قضیه برا من یکم فرق داره ، رفتنم این بار با اطلاع بود ، قبل از این بدون اینکه بگم ، حتی به محل کار غیبم میزد ، به این نتیجه رسیدم کار درستی نیس ، البته خب دست خودم نیس ... .

یه هفته نبودم هم به خاطر همین بود . معذرت میخوام از دوستان که قول و قرارام عقب افتاد .

ادامه فقط یه دلنوشته است .

در خویش می سازم تو را ، در خویش ویران می کنم

 می ترسم از حرفی که باید گفت و پنهان می کنم

جانی به تلخی می کََنم ، جسمی به سختی می کشم

 روزی به آخر می برم ، خوابی پریشان می کنم

در تار و پود عقل و جان ، آب است و آتش، توامان

 یک روز عاقل می شوم ، یک روز طغیان می کنم

 یا جان کافر کیش را تا مرز مردن می برم

 یا عقل دور اندیش را تسلیم شیطان می کنم

 دیوار رویاروی من از جنس خاک و سنگ نیست

 یک عمر زندان توام ، یک عمر کتمان می کنم

 از عشق از آیین ِتو، از جهل ِتو، از دین ِتو

 انگشتری دارم که دیوان را سلیمان می کنم

 یا تو مسلمان نیستی یا من مسلمان  نیستم

 می ترسم از حرفی که باید گفت و پنهان می کنم

                                                                                  عبدالجبار کاکائی

سلام

شده بعضی وقتها یه اشتباهی بکنین که نه راه پیش داشته باشین نه راه پس ؟

اینجور اشتباه ها معمولا اشتباه نیستن . به خاطر تغییر شرایط و یا عکس العمل های خاصی ، تبدیل به اشتباه میشن . یعنی اولش که تصمیم میگیری انجامش بدی ، قریب به یقین مطمئنی که کار درستیه و نتیجه خوبی میده ، کلی هم روش مانور میدی که فلانه و پیسال . با اعتماد به نفس کامل انجام میدی . اما بعداز مدتی ، با دیدن عکس العمل ها ، یا قرارگیری در شرایط نامناسب ، کاملا از کرده خودت پشیمون میشی !

شاید به خاطرت غرور باشه که اعتراف به اشتباه نمیکنی ، اما به نظرم بیشتر به خاطر اینه که در صورت اعتراف اوضاع خیلی بدتر میشه ، اینجاس که میگم راه پس بسته اس ! اگر هم بخوای به کاری که کردی اصرار کنی ، نتیجه خیلی افتضاح تر از اونی که هست میگیری ، راه پیش هم بسته اس !

به نظرم تنها چیزی که میتونه اوضاع رو به راه کنه ، گذر زمانه . اما تو گذر زمان ، با وجدانم چیکار کنم ؟

+ گل بالا رو تاحالا از نزدیک دیدین ؟

سلامی به طراوت باران بهاری

نوروز رو بر شما خواننده عزیز ، هموطنان ، دوستان ،‌خانواده ، و مخاصب خاص آینده تبریک میگم .

ایشالا سالی پر برکت برای هممون باشه .

همراه بسیار است اما همدمی نیست

مثل تمام غصه ها این هم غمی نیست

                                                                     فاضل نظری

به یک مدیر برنامه نیازمندم !

کلی آدم بهت زنگ بزنن و اصرار برای فلان کار ، تو هی بپیچونی و بگی وقت ندارم ، فقط تو این تایم باشه ، سرم شلوغه نمیرسم و ... . پاشنه در رو ازجا بکنن و آخر سر نتونن پیدات کنن ! میدونی اینا خیلی باکلاست میکنن ، یه حس خفنی بهت دست میده .

آخرش کار هیچکدوم رو انجام نمیدی ، بدقول میشی و نمیفهمی اصن وقتت چطور داره میگذره . شکایت تنها چیزیه که بهت میرسه .

اینجاس که یه نتیجه اخلاقی میگیری ، اینکه اسامی شغل هایی مثله مدیر برنامه رو مسخره نکنی !

خاطره اس ، دوس داشتی بخون :

ترم پنجم هم مثه باد گذشت و ما هنوز بلاتکلیفیم .

امتحانات اولش خوب شروع شد ، با فولاد که عالی بود ، راه سازی که بهتر از اون و بتن ... و اما آخراش خراب شد . تحلیل2 افتضاح بود . زبان تخصصی هم همینطور !

راه سازی قبل امتحان تحلیل نمره هاش رو داد ؛ 14.5! مطمئنم که پایان ترم رو بالای 18 نوشتم ، اما به خاطر میانترم که تقریبا چیز بدردبخوری ننوشتم و به قولی به شعور استاد توهین کردم (!) ، انقد پایین داد . سر اینکه ماشین حساب نداشتم و نذاشت از گوشیم استفاده کنم ، سر اینکه سرماخوره بودم و نمیدونستم چطور آب فراوان بینیم رو جمع کنم :)) !

نمیدونم چرا بیحالم . امروز امتحان مقاومت2 بود . شب امتحان تا ساعت 11:26 علاف بودم . علاف که نه ، داشتم رو یه برنامه کار میکردم . امتحان عین خیالم نبود. بیست و شش دقیقه بود که لای جزوه رو باز کردم تا ساعت 30دقیقه بامداد .حدودا یک ساعت شد . جزوه حدود 40 صفحه ای که یازده صفحه رو ناقص داشتم و از عکس جزوه مهندس کامل کردم . سر جلسه امتحان سه سوال ؛ 120 دقیقه . به استاد درس خیلی ارادت دارم اومد بالای سر تک تک بچه ها . به من گفت آقای فلانی مشکلی نداری ، گفتم یک که روتینه ،دو هم که روتینه ، سه چی هس اصن ؟! گفت سه هم روتینه ، همون معادله دیفرانسیل هایی که سر کلاس مینوشتیم رو بنویس حل میشه ، میخواستم بگم که من جلسات آخر نیومدم . خلاصه بعد نوشتن 1 و 2 ،  هرچی سوال سه رو بالاپایین کردم حل نشد که نشد .

تحلیل2 : بعد از ظهر روز قبل ساعت 17:20 شروع کردم جزوه 97 صفحه ای رو خوندن . ساعت 1:00 تموم شد .اما خب چند تا بخشو حذف کردم . سر امتحان 5 تا سوال ، 180 دقیقه . بنده خدا مراقب ها از وقتش تعجب کرده بودن . انقدری بود که تلاقی کرد با امتحان بعدش ؛ ههه . سوال اول رو نوشتم ، سوال دوم که ترکیبی چندین موضوع بود رو نوشتم اما آخرش به تناقض رسیدم (!) سوال سوم موضوعی بود که حذف کرده بودم . روش کانی ! روشی که حداقل 50سال پیش منقرض شده و ما تو جزوه داشتیم و من نخوندم . اومدم سوال 4 ؛ تحیلیل ماترسی یه خرپای ساده ، نوشتم . سوال 5 تحلیل تقریبی یه تیر نافرم ، نوشتم . از وقت کمتر از 30 دقیقه باقی مونده بود. برگشتم سوال 3 شروع کردم به نوشتم چیزهایی که از سرکلاس تو ذهنم بود . موقعی که شروع کردم میدونستم دارم اشتباه حل میکنم . اما باز ادامه دادم . هرچی جلوتر میرفتم یقینم بیشتر میشد که دارم اشتباه میرم ، اما خب نمیدونم چه اصراری بود که ادامه دادم ، تا وقت تموم شد . اومدم بیرون جزوه رو باز کردم دیدم تو یک صفحه حل میشده ،خیلی آسون و من پشیمان از اینکه بخش کانی رو حذف کردم !

امتحان زبان تخصصی : شب امتحان ساعت 12 بود فک کنم که شروع کردم تا ساعت 12:30 !!! یعنی خودم تو تعجبم که چطور کتابو خوندم !! سر امتحان بدون فکر ، تست ها رو میخوندم بدون اینکه معنیش رو بفهمم ، به حافظه تصویریم اعتماد کردم و تست ها رو بدون کوچترین مکس و فکری زدم . متن کلوز هم همون متنی بود که من سر کلاس ترجمه اش کردم ، حفظ بودمش تقریبا . کمتر از 10 دقیقه تموم شد. برگشتم از اول که فک کنم ببینم چی زدم تستا رو ! دیدم بروبکس دارن مشورت میکنن . من هم فقط نظاره گر ! و به گیج کردن مراقبا میخندیدم . تو این میون چند تا سوال رو جوابش رو شنیدم که منم گفتم اینا حتما درسته دیگه ، گزینه ای که حافظه تصویریم از قسمت ناخودآگاهش گفته بود رو با گزینه اونها عوض کردم . بعد امتحام دیدم همش رو درست زده بودم و با دست خودم و گوش به تقلب دوستان عوضش کرده بودم . اینجا اولین بار به حافظه ناخودآگاه تصویریم ایمان آوردم !

حال بگذریم از بقیه امتحانات .

آخر این ترم هم ، مثله ترم های گذشته تصمیم گرفتم که تو طول ترم بخونم ، اما میدونم که ... .

بچه ها رو میبینم که با نمره های بالا پاس میکنن ، بیست و 19 . کم اَن هاآ ! قبطه میخورم . اما خب هرکسی نتیجه تلاشش رو میبینه . ولی خب حس مضخرفی داره !

ممنونم که وقت گذاشتی .

ربنا ، حول حالنا

حواس پرتی یا فراموشی همیشگی ! تا جایی که برای انجام کاری برای دوستی ، باید چندین و چندباز زنگ بزند و پیام دهد . آخرسر هم من بگویم تقصیر خودت بود که دیر شد ؛ من بهت گفتم یادم میره ،بهم فلان ساعت پیام بده !

شلوغی یا کار دارم همیشیگی ! تا جایی که برای دیدن یک دوست قدیمی ، قرار اول را خودت بگذاری و نروی ! آن زنگ بزند تا بالاخره جمعه هفته پیش ساعت 9 بگویی باشه ، بعد هم از شدت خستگی در تنها روز تعطیلی ات خوابت ببرد . شنبه پیامی دریافت کنی : باز پیچوندی !

حالا ، بند همیشگی قرارهایم "اصرار و پیگیری طرف مقابل" است !

از اینها که بگذریم ، مگر من ماشین آهنی ام ؟ این همه کار و شلوغی ؟ آخر که چه ؟ چند دقیقه ای فحش بدهی و آخرسر بگویی : بیکاری پیشه کنم که چه ؟ یاد آن می افتم که تصمیم گرفتم آنقدر سرم را شلوغ کنم تا فکر های اجق و وجق سراقم نیاید ! اما اون موقع این سایدافکت ها را نمی دانستم ! جالبش اینجاست که بعد از کلی کلنجار رفتن از کار استعفا دهی ، میبینی که با افزایش 15.6 درصدی حقوق روبه رو میشوی ! هوس میکنم خب !

بگذریم از سایر موضوعات ، در یک اوضاع قاراش میشی به سر میبریم ، دعایمان این است : ربنا ، حول حالنا الی هر حالی جز این !

پاورقی :

ممکنه هر از چند ساعتی قالب وبلاگ به نسخه آزمایشی شماره 11 تغییر کنه ، که برای تست هست . کدنویسی اولیه اش رو بالاخره جمعه گذشته وقت کردم که انجام بدم ، فعلا ناپایداره . تا زمانی که به صورت رسمی قرار بگیره .