احتمالا خبر دارین که ساخت ضریح اباعبدالله تو قم به پایان رسیده و این روزا بازدید عمومی از ضریح هست .

من چند روز پیش رفتم و چند تا عکس گرفتم که یکیش رو اینجا میذارم و بقیه اش تو ادامه مطلب هست .

اوایل زمان شروع بازدید چندان شلوغ نبود . ولی الان محشریه واسه خودش . از اصفهان و شیراز و ... میان برای دیدن .

انصافا فرشچیان گل کاشته . میگم افتخار بزرگیه که آدم ساخت ضریح ائمه رو بر عهده بگیره ... . آدم تو هر کاری که میره باید بهترین باشه ؛ من که تا الان نتونستم اینطوری باشم . همین ی کار توفیق میخواد که نصیب فرشچیان و هرکسی که تو ساختن سهیم بوده ؛ شده . ان شاءالله قسمت همگیمون بشه که بریم کربلا .

التماس دعا

برای دیدن هر عکس در سایز اصلی بر روی عکس کلیک کنید

                   سرمو میگم ،

                                دارم دورشو خلوت میکنم ...

قسمت سوم

-> آدمیان را چه گویم که راه به آدمیت نیست

                  عرشیان را چه گویم که جان در کف نیست

                               منم آن سرگشته حیران ؛ آن راه گم کرده ی بی امان

                                                توئی همه راه و پناهم ؛ مدد کن که ...

-> زندگی زمانی معنا پیدا میکند که انسان هدف داشته باشد . این جمله را زیاد شنیده ایم . اما آیا وقعا به آن اعتقاد داریم . انسان هایی که من دورو برم میبینم هدف ندارند. هدف نزد من تعریفی دارد . هدف چیزی است که انسان را به جایی بالاتر از اینجا که هست برساند . اما آدمهایی که میبینم نه تنها بالاتر بلکه پایین تر از جایی که هستند می روند . بالا و پایین هم تعریفی دارد!

دنیا میدان انتخاب است . انتخاب رفتن یا در عدم ماندن ! رفتن را انتخاب نکنی ناچار باید بمانی و حسرت رفتن ها را بخوری ! در عدم ماندن صرفا بی تحرکی نیست ؛ هرچیزی که مانع بالا رفتن و رسیدن به او بشود!؛ رفتارهایی که به شغل پردرآمد ؛ یا پز دادن ختم میشود . و در نهایت به لذت نفس میرسد . مشکل اینجاست که برای رفتن باید لذت را دور ریخت . و این کار آسانی نیست .

دوستی میگفت که فرق انسان و حیوان عقل و اراده است . اگر انسان عقل را بکار نگیرد حیوان است و اگر اراده را به خرج ندهد و انتخاب نگیرد ؛ باز هم حیوان است . فرق میان انسان ها به میزان اراده هایشان است .  عقل چیزی است که خدا داده است و یا طبق نظر انیشتین عقل تمامی انسان ها برابر است . پس تفاوت بین اراده هاست . اینکه صبح زود در خوابی شیرین سپری میکنی و خود را از نعمت صبحی دل انگیز محروم میکنی ؛ نشانه از بی ارادگی توست . و همینطور وقتی که نمیتوانی در برابر خشم خود مقاوم باشی . و زمانی که در سرت را در پس مصنوعات بشر گرم میکنی ؛ وقت و اراده ات را یغما می بری ! و زمانی که ... .

کسی که اراده کند و رفتن را انتخاب کند ؛ مسیری دشوار انتظارش را میکشد . مسیری نه با دشواری های دنیایی ؛ بلکه دشواری از جنس دور ریختن دنیا و لذت . بزرگترین همت ها از پا گذاشتن بر لذت ها پدید می آید . حافظ ؛ حافظ شد ؛ چون همت گمارد و آسایش را بدور ریخت . حسابی ؛ حسابی شد ؛ چون لذت خواب و تنبلی را دور ریخت . و علی(ع) ؛ علی(ع) شد ؛ چون لذت دنیا را کنار گذاشت .

میبینی ؟! به جایی رسیده ها ؛ همه هدف داشتند ؛ هدفی که خود برگزیده اند ؛ با اراده خود . پس همت کن و فردایت را بساز .

پاورقی : بحث اراده خیلی است . اما نه مجال نوشتن هست و نه حوصله خواندن !

پایان قسمت سوم