اول بگم : نپرس چرا نبودم و کجا بودم ؟ چون مطمئنم دوس نداری که بــِشنُفوی !

خب ؛

میان هرج و مرج های دنیا ، میان سیاهی دود کارخانه ها ؛

میان بی اعتمادی آدم ها ، میان کثیفی رابطه ها ؛

میان دغدغه های بی پایان فردا ، میان تلخی اندیشه ها ؛

گمان مَبر که دنیا همین محدوده کوچیک زیر چشمان است ؛

سر را بالا بگیر

پرتو نوری که به راحتی از لابه لای انبوه برگ ها میدرخشد

به خوبی روشن میکند سِن نمایش را !

همین .

امضا:علی

 نوبتی هم که باشه ، بعد از شروع سخت عذرخواهی از دوستان واقعی ، که بعداز کلی فکر که چطور مکالمه ات رو واسه لاپوشونی بدقولی یا غیبتت بهش توضیح بدی ، نوبت به آغاز معذرت خواهی مجازی میرسه ! از تک تک عزیزان در خطه مجازی ! دونه دونه به دوستانی که اعتراض کردن و مهم بودم براشون سر میزنم ، باشد که مورد رحمت قرار گیرم !

نمیدونم حواسپرتیه ، فراموشیه یا هر کوفت دیگه ! آخر کلاس ، گوشیم رو که زدم به شارژ بر میدارم ، اما شارژ رو رها میکنم و میام ! هندزفریم تو خیابون میفته و نمیفهمم ! کیفم سوار موتور دوستان از دستم رها میشه و من باز متوجه نمیشم ! اگه طرف پیام نده ، کاری که بهش قول دادم رو یادم میره ... ! و اشتباهات مفتضح محاسباتی سرکار ... !

در ضمن این بغل دستمم امتحانات دانشگاه ریخته کف زمین !

بدون توجه به غوغایی که به پاست ، مبهوت چیزی که برایت آشناست اما نمیدانی چیست ، خودت را به جمعیت میسپاری تا هرجا که خواست با خودش ببرد ، تنها سرت همانند قطب نما یک سو را نشانه رفته . آخرسر ، همچو یک کشی شکسته ، گوشه ای پهلو میگیری . بدون هیچ پلکی ، زیر خط افق چشمهایت ، هیاهوی دست ها و سرها به پاست . همه چی آشناست ، بدون کوچکترین احساس غریبگی ، اما توان لب زدن نداری ! از حرف هایی که زیر قلم و چکش بردی خبری نیست ، حتی هیچ فکری نداری . مات و مبهوت نگاه میکنی .

آخر ، مگر بدون حرف میشود ؟ بعد از یک ساعتی ، آب دهن قورت میدهی و یک سلام میکنی . تا شاید راهی برای یافتن نگفته ها پیدا کنی !

- - -

روی همان فرش های 6 متری قرمز دوست داشتنی ، نشستی و از پشت دو جفت پنجره های چوبی ، چشم دوخته ای ! یکی می آید و با دختر 2 یا سه ساله اش تو را له میکند ! بی اعتنا نشسته ای و تا اینکه یک سلام تو را از حال و هوا بیرون می اندازد ، بلند میشوی و با چهره ای آشنا ماچ و بوسه میکنی ، همان دوست قدیمی . لطف همیشگی اش باز تو را شامل میشود .

- - - 

سـنجاق1 :

از پنج شنبه 23مرداد ساعت 5 صبح ، تا چهارشنبه 29 مرداد ساعت 5 عصر ، بعد از دو سال و نصفی ، حرم قسمت شد . کمی بیشتر میگذشت ، شاید به کفر میرسیدم ! از بس این و آن با خبر زیارتشان سوزندان !

بی خبر رفتم ، معذرت میخوام ، اما همه را یادم بود . اینبار حافظه ام رکورد زد !

سـنجاق 2 :

تصویر بالا پیش نمایش قالب متفاوت ببینیم ( شماره 11 ) هست . هنوز تو مرحله اول یعنی طرح پی اس دیه ، جزئیات توش نیست و ریخت کلی قالب نشون داده شده . قبل از اینکه شروع به کدنویسیش کنم ، طرحش رو گذاشتم تا نظرات دوستان رو در موردش بدونم . اینکه هر پیشنهادی برای قسمت های مختلفش دارین ، هر طرحی که به ذهنتون میرسه رو بهم بگین ، تا انشالا یه قالب درست و حسابی از آب در بیاد.

توضیح عکس اینکه : قسمت سمت چپ نمایش در موبایل با حداکثر عرض 660پیکسل هست . قسمت بالا سمت راست ، پیش نمایش صفحه اصلی در مانیتور با حداقل عرض 1920 پیکسل هست ! و قسمت پایین سمت راست ، نمایش پست ها زمانی که روی عکس ها در غیر از موبایل کلیک میشه هست .

بدون شک بعد از رونمایی ازش ، متوجه میشین که تابحال چنین چیزی رو روی هیچ وبلاگی ندیدین ، بعد از یکسال تصمیم به نوشتن قالب جدید گرفتم گرچه مطمئنم باز هم توسط دزدان مثله کرم لولیده در سطح نت دزدیده میشه و به اسم خودشون منتشر میشه ، همون طور که قالب شماره 9 که منحصر به فرد بود و هست در سطح نت دزدیده و منتشر شد . ( شماره 10 به مرحله رونمایی نرسید ، زیادی سنگین شده بود و با بحث های نسبتا جنجالی که پیش اومد تصمیم گرفتم که بدون نمایش بره تو آرشیو طراحی هام ) 

برای مشاهده سایز اصلی ، مثله همیشه روی عکس کلیک کنید .

در آخر ، منتظر نظر تک تک دوستان هستم .

                                                                                                                             مولوی 

" چرا با این چیز های کوچیک ، خط بر پیشونیت میندازی و لب و لوچه کج میکنی ؟

بذار لبخند شیرین صبحگاهیت ، تا آخر روز همراهیت کنه . "

سلام

جمله ی بالا رو چند رو پیش در صحبت با یکی از بچه ها گفتم ، شاید اون با سن کمش ، فک کرد عقل از سرم پریده ، شایدم درست فک کرده ، ولی خب همون سکوتی که کرد ، ارزش داشت برام ؛ گرچه بعدش به کارش ادامه داد !

بگذریم ... ، 

هر روز صبح ، همراه با خورشید طلوع کن ، یک نشاط و شادی ، یک نوآوری ، یک انگیزه ، یک امید بیار به میدون .

منتظر نباش که چیزایی مثله ، کنکور ، پول و کار بیان در خونه ات رو بزنن و بگن بیا دنبالم و تو هم عین بچه ها بدویی دنبالشون !

جربزه نشون بده و خودت هدف رو بساز ، یه هدف منحصر به فرد .

این حرف های مضخرف رو بریز دور ، که روزگار با ما یار نیست و نمیشه ، کار ما نیست و نمیتونم ، ابزارش رو ندارم و حوصله اش نیست ! از حال و هوای شکست عشقی هم بکش بیرون ، بسه دیگه این لوس بازی ها !

دنیا رو همینطور که هس دوست داشته باش ، با همه ی بی رحمی هاش !

من دنیام رو دوست دارم ، میدونی ؟ چون بهترین زندانیه که میتونستم توش باشم !

+ قالبی طراحی و اجرا کردم ، اینجا : نیمه سیب سقراطی ، هنوز یکمی کارای پشت پرده داره ؛ حدود یک سال پیش نوبت زده بودن  ، نفر بعدی کی بود ؟! 

+ چند وقت پیش ، یکی از دوستان : - داداش پول مول داری ؟ من: آره ، چقد ؟ -500. من : باشه داداش ، شماره کارت بده .

حالا من ، 180 میخوام  تا اول برج ، کسی نیست !