خرم  آن  روز  کز  این منزل  ویران بروم

                                            راحت  جان طلبم و  از پی جانان بروم

گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب

                                            من  به بوی سر آن زلف پریشان بروم

دلم از  وحشت  زندان  سکندر  بگرفت

                                            رخت  بربندم  و تا ملک سلیمان بروم

چون  صبا با  تن بیمار  و دل  بی​طاقت

                                            به  هواداری  آن  سرو  خرامان  بروم

در ره  او چو قلم گر به سرم باید رفت

                                            با  دل  زخم کش  و دیده گریان بروم

نذر کردم گر از  این غم به درآیم روزی

                                            تا در میکده شادان و غزل خوان بروم

به  هواداری  او ذره  صفت رقص کنان

                                            تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

تازیان  را غم احوال گران  باران نیست

                                            پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم

ور  چو حافظ  ز بیابان  نبرم  ره  بیرون
                                            همره    کوکبه    آصف    دوران   بروم

حافظ شیرازی                      

سلام
آزاد میشوی از هرچه  هست و نیست ؛ دلت را میسپاری به باد صبا ؛ میروی تا لب چشمه ی خورشید ... . فارغ از هر گونه قید و بند . این حس این روز های من است . حسی که کمتر موجودی در کمتر زمانی تجربه میکند ؛ آری من انتخاب شدم برای رفتن . منی که نامم انسان است .
انسان بودن یعنی رها شدن و رخت بستن و تا ملک سلیمان رفتن !
نشود که چشم بر هم زنی و در این زندان سکندر باقی بمانی !

پاورقی :
1- تو 48 ساعت گذشته فقط 3 ساعت خوابیدم !
2- گرچه آرامم اما آشوبم از درون ؛ راحت تمام کردم ؛ اما مشتاقم هنوز ( مخاطب خاص )