سـکانس اول :

به سرعت عرض خیابان را طی کردم تا ظرف 10 دقیقه باقی مانده خود را به دانشگاه برسانم ؛ آن طرف خیابان نفس در سینه حبس کردم : دانشگاه ! پراید سفید رنگی ایستاد ، رفتم جلو ، گفت کجا ؟ گفتم : د... ! آن خانم جوان که عقب نشسته بود و خیره مانده بود ، و آن چشمان گرد شده مرد میان سال راننده را هنوز یادم هست . خودم را عقب کشیدم و دست بالا بردم گفتم ممنون . بوقی زد و من با گوشی خود نقش بازی کردم ، رفت ... اما من ...

اتوبوسی آمد و سوار شدم ، دیر رسیدم ، اما رسیدم .

گذشت ، اما این بار اول و آخر نبود .

سـکانس دوم :

صدای خنده با صدای قدم زدنم ترکیب شده بود و موسیقی خوبی ایجاد کرده بود .

سـکانس سـوم :

ادعایمان میشد که خیلی کاردرست هستیم ، وقتی سر کلاس معادلات به خاطر به صدادرآمدن گوشیمان ، مبلغی از جیب مبارک شیرینی به کل کلاس دادیم ؛ فهمیدیم که ادعایمان واهی بوده !

سـکانس چـهارم :

سر کلاس آمار لبخندی زدیم ، حذفمان کرد استاد ؛ با ماژیک اسممان را خط خطی کرد ! آخخر کلاس صحبت کردیم ، به خیر گذشت ... همان استادی که سه هفته پیچاندیم که بلکه مذاکرات به نتیجه برسد و عوض کنیم استاد را ... .

سـکانس پـنجم :

ارادت خاصی به مدیر گروه محترم داریم ، علی رغم سطح علمی و کلاس بالایی که دارد ، با دقت و حوصله به حرف های من ِ دست و پا چلفتی گوش میدهد ... خدا حفظش کند

سـکانس شـشم :

دایی محترم را امروز در دانشگاه زیارت نمودیم ، بسی خوشحال شدیم ... روز عید غدیر مراسم عقدش بود! نرفتیم دوست داشتیم حضوری خدمت برسیم ...

سـکانس هـفتم :

بدجوری دلمان گرفته ، به قول عزیزی ادلیست موبایل و مسنجرمان روی حرم سرای ناصرالدین شاه را کم کرده ، اما هیچ کدامشان ...

افرادی هستند که خیلی گرم و صمیمی رفتار میکنند ، کاری دارند با تمام نیرو کمکشان میکنی ، اما درخواستی که میکنی ... این بدجور میسوزاند ...

سـکانس هـشتم :

طرز حرف زدمان تغییر کرده ، خیلی راحت برخی اصطلاحات را به کار میبریم ؛ هیچ خوشمان نمی آید از این وضعیت ...

یک اراده محکم هم نداریم در مقابل یکی از خواسته های نفسمان بگوییم نه ! مانده ایم که به چه درد میخوریم ؟

سـکانس نـهم :

حافظه ضعیفی داریم ، خداروشکر هیچ چیزی یادمان نمی ماند ، این است که کلن از هیچ کسی دلخوری ندارم ولی خب این حافظه ضعیف خیل اوقات کار دستمان میدهد ...